Lac du Pontet & Col de l’Aiguillon

De weg kwijt

Aan de voorbereiding ligt het niet. Thuis heb ik op Outdooractive een mooie gedetailleerde wandelkaart gemaakt en op A4-formaat uitgeprint. Maar al snel loop ik precies in tegengestelde richting dan het plan is. Afslag gemist. Ik loop terug, maar zie nergens de afslag die op de kaart aangegeven staat. Zou ik dan bij de skilift naar boven moeten? Het is de goede richting.

Halverwege de skihelling stuit ik op een afrasteringsnet voor de koeien. Daar stap ik gemakkelijk overheen. Eenmaal boven is er niets dat lijkt op het vervolg van een wandelpad. In ongeveer de richting die de kaart aangeeft dool ik verder. Ik speur de omgeving af naar iets wat lijkt op een pad. Naar een glimp van andere wandelaars die wel op een pad lopen. Ver kan het niet zijn, maar hoogteverschillen maken het onoverzichtelijk. Ik stap over een piepklein stroompje. De graspol waar ik mijn voet op zet blijkt zompig en ik zak er tot boven de enkel in weg.

De weg is in zicht, er staan auto’s langs de kant geparkeerd. Vanaf een picknicktafel wordt meewarig toegekeken hoe ik met een in modder doordrenkte linkerschoen vanuit het weiland kom aanlopen.

Goed en kwaad

Lac du Pontet ligt erbij als een zomerse recreatieplas. Langs de oever wordt gezond en gedompeld. Er staat zelfs een hippe houten kraam met terras, voor een koel drankje of een ijsco. Op zich is die bedrijvigheid niet zo verwonderlijk, je kunt de auto op slechts 500 meter van het meer parkeren.

Op het pad naar Col de l’Aiguillon is het heerlijk bijkomen. Twee kilometer langs de helling wandelen zonder noemenswaardig hoogteverschil, met adembenemend uitzicht op het dal en de met gletsjers bedekte reuzen aan de overkant. Vergeet ook niet af en toe achterom te kijken, waar Lac du Pontet steeds kleiner wordt.

Col de l’Aiguillon is een vredig met gras bedekt Teletubbie-heuveltje dat nogal contrasteert met het scherpe zwarte bergmassief op de achtergrond. Sowieso zijn beide hellingen van dit dal nogal verschillend, als goed en kwaad. Deze kant is glooiend en rijkelijk in gebruik voor agrarische doeleinden. De andere kant is woest en onbehouwen, daar heeft een boer niets te zoeken.

Het is een kort straf klimmetje naar de top van Col de l’Aiguillon, waar een bankje klaarstaat voor het magistrale uitzicht. In de richting van het kwaad, dat is toch het meest interessant.

Aan de andere kant van Col de l’Aiguillon daal ik af, helemaal terug naar het dorpje Villar d’Arêne. Het is klaarblijkelijk geen gangbare route; onderweg kom ik niemand meer tegen. Gelukkig is het pad superduidelijk, hier raak ik zelfs zonder kaart de weg niet kwijt.

Wandelkaart

• Aan de rand van Villar d’Arêne ligt een ruim parkeerterrein, dat een goed startpunt vormt voor de wandeling.
• Bovenstaande kaart is de wandeling zoals ik die heb gelopen. Inclusief missen van de afslag en onduidelijke route over de skihelling. Mijn advies is dan ook om vanuit Villar d’Arêne een wandelpad oostelijker naar boven te klimmen.

Een andere optie is om een korter rondje te maken vanaf een van de parkeerterreinen in de buurt van Lac du Pontet. Daarmee vermijd je klimmen en dalen vanuit Villar d’Arêne. En de wandeling is op hoogte toch het mooist. Die kortere wandeling is op de kaart hieronder weergegeven.

Meer informatie

• Deze wandeling ligt in het nationaal park Les Écrins. Uitgebreide informatie over het park is te vinden op de officiële website.
• Op de website van de plaats La Grave is ook veel informatie te vinden. Er staat onder andere een behoorlijk uitvoerige lijst met wandelingen, waar ik deze ook heb gevonden.

Meer in de omgeving