Sentier de l'Imbut - wandel in de kloof van Gorges du Verdon

Op het randje

Het is even na tien uur en het parkeerterrein bij het beginpunt van Sentier de l’Imbut staat al vol. Langzaam rij ik terug langs de weg, op zoek naar een begaanbaar plekje tussen de struiken. Dat vind ik al snel en nog lekker in de schaduw ook.

Al slingerend gaat het wandelpad recht op het doel af: de rivier Verdon onder in de kloof. De rivier die deze kloof heeft gehouwen. Ik klauter op de rotsblokken die in de rivier liggen. Onder me klatert het water. De massieve rotswanden geven een geborgen gevoel, ze sluiten deze paradijselijke plek af van de rest van de wereld. Hier zou ik uren kunnen zitten. Nou ja, een minuut of tien. Want ik wil verder wandelen, meer zien van dit paradijs.

Sentier de l'Imbut uitzicht vanaf brug over de Verdon

langs de rivier Verdon op Sentier de l'Imbut

Gorges du Verdon vanaf Sentier de l'Imbut

Het wandelpad loopt continu op het randje langs de rivier. Soms laag, vlak boven de oever, waar je naar de rivier kunt lopen om te zwemmen of gewoon te kijken. Dan weer omhoog, ver boven de rivier, omdat daar nu eenmaal de beste doorgang is. Op het randje over een bospad, op het randje over een richel in de rotsen. Op smalle randjes zijn stevige metalen leuningen tegen de rotswand gemonteerd om je aan vast te houden. En daar waar even geen randje is, zijn bruggetjes en trapjes gemaakt.

gevaarlijk op het randje van Sentier de l'Imbut

leuningen en trapjes op Sentier de l'Imbut

onder hangende rotsen op Senntier de l'Imbut

Tegen de klippen op

Vertwijfeld kijk ik naar de route omhoog uit de kloof. Een zo goed als loodrechte stenen muur waar je je met behulp van handgrepen en trappen naar boven moet werken. Eén misstap of misgreep en je bent er geweest. Mijn twijfel wordt vergroot doordat ik er niemand zie. Maar de route door de kloof teruglopen doe ik liever ook niet. Terwijl ik zo sta te dubben, lopen twee wandelaars naar de rotswand en beginnen aan de klim. Dat is wat ik nodig had. Op enige afstand klim ik achter hen aan. Het klimmen is inspannend. Ik maak er een intervalklim van met zoveel mogelijk korte stops, om goed controle te houden over mijn spieren. Op een van die stops kijk ik even de afgrond in, naar de rivier. Mijn maag draait ervan om en ik kijk snel weer voor me.

Eenmaal boven is de route terug niet erg bijzonder. Het pad loopt vooral tussen struiken en lage bomen met af en toe een vergezicht op de Gorges du Verdon. Na alle indrukken en inspanningen in de kloof is zo’n ontspannen stuk wandelen best lekker.

Wandelkaart

Het startpunt van Sentier de l’Imbut is duidelijk herkenbaar aan een bord met daarop de routekaart van de wandeling.
In de kloof is de route nauwelijks gemarkeerd. Hoeft ook niet, je kunt maar één kant op.
Er staat weer een bord op de plek waar je via Sentier Vidal de kloof uit kunt klimmen.
Op Sentier Vidal moet je alert zijn dat je geen ladders tegen loodrechte rotswanden over het hoofd ziet. Dat overkwam mij in eerste instantie, waardoor ik weer omlaag liep over een alternatief bospad. En omlaag op Sentier Vidal is nooit de bedoeling.
Bij de doorgaande weg (D71) is direct aan de overkant het wandelpad dat je in moet. Er staat geen wegwijzer bij.
Het wandelpad terug is niet erg duidelijk. Het loopt parallel aan de autoweg, maar dan hoger. Door bij splitsingen altijd de kant van de weg aan te houden, loop je goed.

Meer zien van Gorges du Verdon

Een wandeling over Sentier de l’Imbut is de perfecte manier om Gorges du Verdon vanuit de diepte tussen de kloofwanden te ontdekken. Een heel andere – en minder inspannende – manier om Gorges du Verdon te ervaren, is een uitgebreide rondrit langs steeds weer nieuwe panorama’s op de kloof.