Muyuna, 14 oktober 2004
Er is één familie in Muyuna waar we regelmatig naar toe gaan. Ze wonen in twee afgelegen huizen met een trapveldje ernaast, waar ze iedere middag met de hele familie voetballen. Sophie, Petra en ik voetballen af en toe met ze mee. Bij zowel de mannen als de vrouwen gaat het er fanatiek aan toe. Alle spelers moeten een klein bedrag inzetten en daar wordt vervolgens om gespeeld. Echt hoogstaand is het allemaal niet, daarvoor zijn het veldje en de bal waarmee wordt gespeeld te klein. Het is vooral leuk om zelf mee te spelen. Binnen de kortste keren loopt het tropisch zweet over je hele lijf en blijkt het kleine veldje zo gek nog niet.
Eigenlijk weet ik helemaal niks van de familie. Ik heb geen idee wat ze nog meer doen behalve voetballen. Zittend op de tribune langs de lijn heeft een man me uitgelegd dat hij met zijn vijftig jaar de oudste is van zeven broers en zussen. Hij heeft ze me allemaal aangewezen. Alle anderen zijn hun kinderen en kleinkinderen.
Vanmiddag hebben we met een aantal mensen van de familie afgesproken om te gaan paardrijden. Toen we gisteren vroegen of ze mogelijkheden wisten om in de omgeving te paardrijden, opperde een vrouw dat haar broer paarden heeft. Daar zouden we wel op kunnen rijden. We hebben werkelijk geen idee wat ons te wachten staat als we naar Pano vertrekken, een dorp aan de andere kant van Tena waar de broer met de paarden woont. Paarden zonder zadels? Suf sjokken op eigen terrein terwijl er iemand meeloopt die het paard vasthoudt? Het is hier in Ecuador de kunst om alles maar over je heen te laten komen. Je moet niet teveel plannen en niet teveel verwachten, want dingen lopen toch altijd anders.
El Macho is de leider die alles voor ons regelt. Wij zijn hem zo gaan noemen omdat we lange tijd zijn naam niet wisten en hij iedere vrijwilligster probeert te versieren. Echt een handige versierder is hij niet. Sophie noemt hij regelmatig Cynthia, een eerdere vrijwilligster aan wie zij hem doet denken. En als Sophie bij het medisch centrum in Tena is geweest, vraagt hij haar of ze die lekkere verpleegsters daar heeft gezien. Op dit moment heeft hij zijn pijlen vooral gericht op Petra. Gisteren heeft hij haar bij het gedag zeggen onverwacht op de mond proberen te kussen, dezelfde tactiek als een paar weken geleden bij Sophie. El Macho is vandaag hyperactief. Misschien komt het omdat Maaike er vandaag voor het eerst bij is, nog een vrijwilligster om zich voor uit te sloven. Hij hangt schreeuwend uit het raam van de pick-up taxi, zit later achterstevoren op het dak te wiebelen, fluit naar mooie meisjes die we voorbijrijden. Geen moment kan hij stilzitten. Als je hem zo in de weer ziet is El Macho eigenlijk meer een karikatuur van een macho.
In Pano blijkt dat er maar één paard is. We rijden nog naar een viskwekerij in de heuvels, maar ook daar blijken de paarden nu weg te zijn. Na een uurtje doelloos rondhangen in Pano rijden we weer terug naar Muyuna. En toch was het een erg leuke middag, met zijn allen achterop de pick-up taxi onderweg van niks naar nergens. Weer eens iets heel anders dan een potje voetballen.
