Muyuna, 5 oktober
Gisteren werd er in het holst van de nacht op de deur geklopt. Het was de deur van de andere kamer in de twee-onder-één-kap cabaña, waar Sophie en Petra slapen, maar het is nogal gehorig. ‘Hola Sophie’, werd er gefluisterd, gevolgd door slaperig gekir van Sophie en kusgeluiden. Het was Rodrigo die geheel onverwacht toch was gekomen.
Rodrigo is de berggids uit Quito met wie Sophie een paar weken geleden de Cotopaxi en de Chimborazo heeft beklommen. Sindsdien hebben ze ‘iets’ met elkaar. Ik begrijp niet wat ze in hem ziet. Hij is een gespierde homp vlees met een overdosis aan testosteron, en dat terwijl Sophie overtuigd vegetariër is. Verder is het een leeghoofd die alleen over sport kan praten. Dat zie je eigenlijk meteen aan zijn onnozele oogopslag. Zijn onderkaak en onderlip die iets naar voren staan maken zijn gezicht er ook niet snuggerder op. Hij is een verwaande ijdeltuit die graag kleding draagt waar zijn spieren goed in uitkomen en hij lacht overdreven op de verkeerde momenten. Het meest irritante is wel dat hij als kauwgom aan Sophie vastplakt.
Het is wel duidelijk dat ik Rodrigo niet echt mag. Ik vermoed dat het komt omdat ik jaloers ben.
Als enige twee vrijwilligers in Muyuna waren Sophie en ik de afgelopen week min of meer tot elkaar veroordeeld. Het was echter heerlijk om samen met Sophie in dit kleine paradijs rond te hangen en we hadden zo onze eigen rituelen ontwikkeld. Samen rustig ontbijten en lunchen tussen de dieren op de Establo. Elkaar zo gek gekregen om op blote voeten naar school te lopen en les te geven. Aan het einde van de middag hadden we altijd wel een of ander excuus om naar Tena te gaan, daar in een restaurant iets te eten of in een bar aan de rivier wat te drinken. Daarna achterop een pick-up taxi terug naar Muyuna en van daar wandelend door de nacht naar de Establo. En voor het slapen gaan nog veel te lang tegenover elkaar schommelen in de hangmatten voor onze cabaña.
Rodrigo zou eigenlijk het afgelopen weekend langskomen. Sophie had spijt van deze afspraak. Ze voelde meer behoefte om onbezorgd te lezen aan de rivier, te voetballen en uit te gaan met mensen uit het dorp dan om het hele weekend met Rodrigo te moeten raften en kajakken. Met veel genoegen heb ik Sophie aan een smoes geholpen waardoor Rodrigo pas zaterdag in plaats van vrijdag zou kunnen komen en haar aangemoedigd om dit in een koel, afstandelijk mailtje aan hem te schrijven. De hele week geen reactie van Rodrigo en het hele weekend geen Rodrigo gezien. De opzet leek meer dan geslaagd.
Maar nu is Rodrigo dan toch in een opwelling gekomen en zit Sophie met hem in haar maag. Ze heeft totaal geen zin in hem, maar durft hem ook niet te kwetsen. En het stuk kauwgom laat haar ook geen tel alleen om haar gedachten op een rijtje te zetten. Tot twee keer toe fluistert ze me toe dat hij haar verschrikkelijk op de zenuwen werkt en dat ze hem eruit zal donderen, maar het gebeurt niet. Tijdens het eten hebben Sophie en ik in bijzijn van Rodrigo voortdurend lacherige onderonsjes die voor hem niet zijn te volgen. We flirten opzichtelijk, terwijl de hand van Rodrigo stevig op het bovenbeen van Sophie rust. Ik zie aan zijn houding dat hij jaloers is op mij. Net goed.
Ik heb geen idee hoe lang Rodrigo blijft. Sophie is niet in staat om hem weg te sturen, dan had ze het allang gedaan. Met Rodrigo aan haar vastgeplakt zie ik ook geen kans om haar te beïnvloeden. En dat flirten van ons is ook niet zo slim. Hij vertrouwt het maar niks om terug te gaan naar Quito en Sophie met mij achter te laten.
