Quito, 23 september 2004
Vandaag is het officiële begin van de herfst, de dag dat de zon exact boven de evenaar staat. De perfecte dag om naar Mitad del Mundo te gaan, een plek even ten noorden van Quito die exact op de evenaar ligt. Omdat we eigenlijk Spaanse les hebben, gaan we met alle leerlingen en leraren van school, als excursie. De bus naar Mitad del Mundo is halfvol als hij komt aanrijden. Met wat passen en meten kunnen we er met zijn dertigen nog net bij. Ik hobbel ongemakkelijk achterstevoren boven de ronkende motor, waar mijn billen langzaam rosé worden gegaard.
Bij Mitad del Mundo is een groot terrein met diverse expositieruimtes, restaurants en een dertig meter hoog monument van een wereldbol op een sokkel. Dwars door het monument loopt een rechte rode lijn waar iedereen zich op laat fotograferen – soms met de handen in de lucht alsof ze de wereldbol vasthouden – in de veronderstelling dat dit de evenaar is. Maar ze worden genept. De echte evenaar ligt zo’n honderd meter noordelijker. Er is een pittoresk museumpje omheen gebouwd, Museo Intiñan, dat via een onopvallend zandpad is te bereiken. Om te laten zien dat het de echte evenaar is, wordt er een proefje gedaan met een gevulde gootsteen die door het afvoerputje leegloopt. Ten noorden van de evenaar kolkt het water tegen de klok in, ten zuiden ervan met de klok mee en precies op de evenaar stroomt het water zonder draaiing door het putje. Ik stap over de evenaar en probeer te voelen of mijn bloed nu ook anders door de aderen gaat stromen.
Om twaalf uur precies begint op deze echte evenaar een kleine plechtigheid voor de onthulling van een nieuw monument. Het is een stèle op een sokkel in de vorm van een oude Maya-piramide. Een geschenk om de verbondenheid tussen de volkeren van Ecuador en Mexico te symboliseren, begrijp ik uit de toespraak van de ambassadrice van Mexico in Ecuador. Ze heeft een bijzondere schare toeschouwers van keurige hoogwaardigheidsbekleders en slonzige toeristen met dagrugzakken. De ceremonie loopt niet geheel vlekkeloos. De toespraken moeten zonder microfoon, omdat deze niet op tijd werkt. En de technische installatie hapert beschamend bij het afspelen van het Mexicaanse volkslied. Gelukkig blijft een van de Mexicaanse afgevaardigden met de hand voor de borst volhardend doorzingen.
Na de ceremonie is er een onderhoudende voorstelling van traditionele dansgroepen uit Ecuador en Mexico. Het Marriott hotel is ingehuurd voor de catering en obers komen tijdens de voorstelling langs met schalen kleine hapjes. Voor ons eenvoudige studenten een ongekende weelde.
