Muyuna, 19 januari 2005
Joel, Wilmer, Ivan en Tito zijn vanochtend als eerste aan de beurt voor de computerles. Uitgelaten rennen ze voor me uit naar de cancha cubierta. Pas nu zie ik dat daar iets gaande is, precies op de plek waar ik les wil geven. Met tien, vijftien tegelijk worden de kinderen van school er geknipt. De twee stopcontacten zijn beide in gebruik voor de tondeuses. Het wordt daarom vandaag niks met de computerles.
De vrouw die de knipactie coördineert, vertelt me dat het een initiatief is van de kappersschool uit Tena. Iedere woensdag bezoeken ze een andere basisschool in de omgeving. Zo worden de kinderen netjes geknipt en hebben de kapsters in spe oefenmateriaal in overvloed. En geoefend wordt er. Walter, uit de laagste klas, wordt wel een uur onder handen genomen. Maar het eindresultaat was net zo makkelijk met een paar halen van de tondeuse bereikt. De zonder uitzondering lange zwarte haren van de meisjes hoeven alleen maar te worden bijgepunt. Toch hebben de leerling-kapsters er de grootst mogelijke moeite mee. Er zijn enkele pogingen voor nodig om de haren op de juiste manier in een knijper samen te pakken en het knippen zelf gebeurt tergend langzaam, bijna haartje voor haartje.
Mijn poging om na de pauze nog klassikaal computerles te geven loopt op niets uit. De klas is vrijwel leeg. De kinderen worden geknipt of staan te kijken hoe hun klasgenootjes worden geknipt, giechelend, maar toch ook heel gefascineerd.
