Muyuna, 8 oktober 2004
De eerste schooldag – inmiddels al weer bijna twee weken geleden – was even schrikken. Sophie en ik worden geacht een complete klas van rond de vijfentwintig kinderen een uur in toom te houden met Engelse les. En dat vier uur achter elkaar met de hoogste vier groepen van de basisschool. Het kennisniveau van de kinderen is moeilijk in te schatten en geen van beide hebben we didactische ervaring, dus het is sterk improviseren. Om half één lopen we bekaf terug naar de Establo. De kinderen die dezelfde kant op moeten, huppelen vrolijk achter ons aan. Ze roepen onze namen en komen hand in hand met ons lopen.
De volgende dag begin ik met computerlessen op de twee laptops die ik heb meegebracht. We splitsen elke klas. Een groepje van acht kinderen krijgt computerles van mij en de rest heeft Engelse les van Sophie. Het gaat best goed zo, al leidt het wel wat af dat we lesgeven in hetzelfde klaslokaal. Er zijn momenten dat er veel meer dan acht kinderen met hun neus op de beeldschermen van de laptops gedrukt staan.
Tussen tien en half elf is het pauze. Ongeveer dan, want met de tijd komt het hier niet zo precies. De kinderen zwermen uit over het dorpsplein van Muyuna. Sommigen kopen een waterijsje of een lolly waar je een blauwe tong van krijgt bij een van de piepkleine kioskjes rond het plein. Anderen lopen naar de rivier om hun gezicht te verfrissen of duiken zelfs helemaal in het water. Ik koop een cola bij de kiosk naast de hangbrug. De man giet de inhoud van het flesje voor me in een plastic boterhamzakje met een rietje erin. Al drinkend uit het boterhamzakje zit ik met Sophie op de stoep voor school. Om ons heen vormt zich een groepje kinderen die wat met ons kletsen, met onze haren spelen en gefascineerd zijn door mijn kleurige horloge.
Aan het einde van de pauze komt Pedro, het hoofd van de school, bij me met de sleutels van de aula. Dat wordt mijn eigen klaslokaal. Ik ben verguld. Het werkt stukken prettiger met de computerlessen en Engelse lessen in aparte lokalen. Het wordt nog beter als er na een week een vrijwilliger bij komt voor de Engelse lessen, Petra.
De computerlessen beginnen helemaal bij nul, met het openen van de klep van de laptop. Daarna het aandoen van de computer, het simpelweg heen en weer bewegen van de muis en klikken met de muis. Sommige kinderen hebben het direct door, andere moet ik de vinger vasthouden om te demonstreren hoe ze die over het muisvlak moeten bewegen. Door het spelen van spelletjes voor rekenen en Engels worden de kinderen snel handig op de computers. En als ik eenmaal heb laten zien hoe ze muziek kunnen afspelen, weten ze dat heel snel te reproduceren.
Als ik nu vier kinderen achter een laptop zet, hebben ze mijn hulp niet meer nodig om die aan en uit te zetten en een cd erin te doen voor het spelen van een spelletje. Ze worden zelfs al gauw verveeld door de spelletjes die ze kennen en gaan dan zelf op zoek naar nieuwe. Maar er valt ze nog zo veel te leren. De afgelopen week heb ik de lessen gevuld door de kinderen alleen maar één voor één hun naam te laten intikken in Word, het document op te slaan en weer terug te vinden.
