Muyuna, 14 november 2004
De rode pick-up van Sonia, de eigenaresse van de Establo, staat voor de keuken geparkeerd als we aan het begin van de avond thuiskomen. Sonia komt alleen naar de Establo als er toeristen zijn, maar die zijn nu nergens te bekennen en er werden vandaag ook geen toeristen verwacht. Sandro wekt ook niet de indruk dat hij vanavond nog uitgebreid gaat koken, hij hangt lui voor zijn tv’tje. We vragen hem of er vanavond toeristen komen. ‘Nee, geen toeristen, misschien komt de president’, antwoord hij met een glimlach. We weten dat de president van Ecuador eerder op de Establo heeft overnacht en dat hij morgen in Tena is voor de festiviteiten rond de 444e verjaardag van het stadje. Hij is opgegroeid in Tena en komt daarom nog regelmatig langs. Maar volgens Sandro is het niet erg waarschijnlijk dat hij nog naar de Establo komt. Door de zware regenval kon zijn vliegtuig niet in de buurt landen en moesten ze terugkeren naar Quito. Dus gaan wij onverstoord pannenkoeken bakken en ananassap maken van de spullen die we net uit Tena hebben meegebracht.
Opgewonden komt Sonia aanlopen uit de richting van de cabañas. Het valt direct op dat ze naar de kapper is geweest. Op een vriendelijk belerende toon moppert ze over de uitdragerij van wasgoed, schoenen en andere rotzooi op de veranda van onze cabaña. Of we dat voor tien uur willen opruimen, want dan wordt de president verwacht. En we mogen geen gebruik meer maken van de gemeenschappelijke toiletten bij het restaurant. In de duisternis druppelen onopvallend zwaarbewapende militairen en veiligheidsagenten de Establo binnen. In camouflagekleding en met machinegeweren wandelen ze langs de keuken en struinen ze rond onze cabaña. Ik krijg het gevoel dat iedere beweging die ik maak zorgvuldig in de gaten wordt gehouden.
We eten onze pannenkoeken en gaan daarna in het restaurant zitten kaarten om zo onopvallend mogelijk het hele spektakel te kunnen gadeslaan. Een hele tijd zien we weinig meer dan schimmen die heen en weer lopen. Het is onmogelijk te zeggen hoeveel van die schimmen er op de Establo ronddolen, het kunnen er tien zijn maar evengoed kunnen het honderd zijn. Om half elf komen er een paar terreinauto’s aanrijden, waar mannen in pakken uitstappen. Het is voor het eerst dat ik iets van nervositeit bij Sandro bespeur. Alert als een toekan observeert hij wat er gebeurt en hij loopt ineens twee keer zo snel. Maar nog geen president. Het zijn tien mannen van de veiligheidsdienst die bij ons in het restaurant komen zitten. Er gaan een paar poolen, anderen hebben de dominostenen gevonden en er hangen wat mannen aan de bar. Ze doen hetzelfde als wij, wachten en de tijd doden.
Even voor twaalven krijgen de mannen van de veiligheidsdienst een seintje via de mobilofoons. Een aantal van hen snelt naar de ingang van de Establo. Vanuit het restaurant zien we lichten van auto’s en blauwe zwaailichten. Er worden wat tassen voorbij gesjouwd naar de cabañas. Dan komt er een stoet van zo’n tien man in het halfdonker langs het restaurant lopen. Eén ervan is de president, maar we hebben geen idee wie precies.
Voorzichtig gaan we kijken bij de ingang van de Establo, niet te opvallend maar vooral ook niet te onopvallend. Zeker veertig tot vijftig militairen, veiligheidsagenten en bodyguards lopen er rond tussen de terreinauto’s zonder kentekenplaten. We durven niet te kijken bij de cabaña van de president, hoeveel mannen zich daar nog ophouden voor zijn veiligheid. De beveiliging is zo zwaar omdat de president op dit moment onder zware kritiek ligt vanwege machtsmisbruik, vriendjespolitiek en corruptie. De vraag is al lang niet meer of hij zijn ambtstermijn zal uitzitten, maar wanneer hij zal worden afgezet en hoe.