Muyuna, 10 oktober 2004
In afwachting van de bus lopen Sophie en ik alvast in de richting van Tena. Het is drukkend warm en het zand en de stenen van de weg branden onder onze voeten. Het plan is om vanmiddag te gaan zwemmen. Maar we veranderen van gedachte als we jongens met grote zwarte rubberbanden op het dak van een tegemoetkomende bus zien zitten.
Het is zondagmiddag en Tena is vrijwel uitgestorven. Na een paar keer vragen vinden we een vulcanizadora, een bedrijfje dat in autobanden handelt. Het hek is gesloten, maar er lopen wel mensen rond die bij het bedrijf wonen. We roepen naar ze van achter het hek en het lukt om twee autobanden te huren. Met onze banden gevuld met lucht gaan we achterop een pick-up taxi terug naar Muyuna.
We laten al onze spullen achter bij bar Riosol en laten ons in de autobanden door de stroming van de rivier meevoeren. Even vragen we ons af waar we aan zijn begonnen. Met de stevige stroming en keien die net onder het wateroppervlak schuilgaan is het allesbehalve comfortabel. Soms zijn er zoveel stenen dat wij er met onze banden tussen blijven hangen. Er zit dan niets anders op dan een stuk door de rivier te lopen en intussen de autoband goed vast te houden zodat deze niet op eigen houtje de rivier af drijft.
Maar de rivier wordt beter begaanbaar en we krijgen langzaam door wat de beste techniek is om op de band te liggen. Er zijn rustige stukken waar je heerlijk achterover kunt leunen in de autoband. Je kunt er rondjes draaien en je achterstevoren laten drijven om te genieten van de lichtval op de berghellingen. De stroomversnellingen zijn het beste te nemen met ellebogen en billen op de rand van de autoband. Met de ellebogen kun je zo een beetje sturen en je kont is niet meer het laagste punt dat de klappen van stenen opvangt.
We drijven en drijven en zouden zo wel willen blijven drijven. In het spoor van Orellana die op zoek naar El Dorado de hele Amazone af dreef. Meer of minder vriendelijk verwelkomd worden door inheemse stammen die ver weg van de bewoonde wereld langs de rivier leven. Misschien wel ergens blijven hangen in een ongerept dorpje midden in de jungle. Maar de zon zakt weg achter de heuvels en het wordt wat fris op het water, dus gaan we in Tena aan land. In alleen onze zwemkleding en met de autobanden over de schouder lopen we door de straten van het stadje.
De rivier zal nooit meer hetzelfde zijn. Het is niet meer mogelijk om de rivier over te steken of erlangs te lopen zonder eventjes aan de tocht op de autobanden te denken.
